Basílica de San Francisco el Grande – architektoniczne i wizualne arcydzieło wieńczące La Latina, najstarszą dzielnicę Madrytu – jest zarówno miejscem kultu katolickiego, jak i świątynią honorującą sztukę hiszpańską. Jego marmurowe i inkrustowane złotem kaplice i zakrystia zawierają niesamowitą kolekcję obrazów hiszpańskich mistrzów, z których najsłynniejszym jest Św. Bernardyn ze Sieny Francisco Goya głoszący Alfonsowi V z Aragonii. Wielka kopuła Bazyliki o średnicy 33 metrów i wysokości 58 metrów jest największą kopułą w Hiszpanii i czwartą co do wielkości w Europie po Bazylice Świętego Piotra, Panteonie w Rzymie i Santa Maria del Fiore we Florencji. Historia tej czczonej hiszpańskiej budowli sięga XIII wieku, kiedy to według legendy święty Franciszek z Asyżu wzniósł małą siedzibę w pobliżu pustelni podczas swojej pielgrzymki do Composteli. Z biegiem lat obiekt rozbudowywał się i powiększał, aż w 1760 r. został całkowicie zburzony w celu wzniesienia jeszcze większego i okazalszego kościoła. Następnie król Karol III zlecił franciszkańskiemu mnichowi Frayowi Francisco Cabezasowi rozpoczęcie projektu. Siedem lat później zadanie przejął znany włoski architekt Francesco Sabatini iw 1784 roku kościół królewski został ostatecznie konsekrowany. W 1963 roku papież Jan XXIII nadał mu tytuł Bazyliki Mniejszej.

Po wejściu do drzwi bazyliki zwiedzający są zachwyceni wielkością i artyzmem murów. Freski, witraże, rzeźby apostołów i proroków oraz iluzoryczne obrazy świętych zdobią tę świętą przestrzeń, a główny ołtarz otacza sześć wystawnych kaplic. Każda kaplica jest osobnym muzeum, reprezentującym różne epoki hiszpańskiej sztuki dekoracyjnej, od baroku po Bizancjum i renesans po rokoko. W jednej z kaplic, kaplicy św. Bernardyna ze Sieny, znajduje się słynny obraz Goi o tym samym tytule. Obraz zawiera również autoportret artysty, ubranego na żółto po prawej stronie.